(honorowy tytuł)

См. также в других словарях:

• honorowy — honorowywi 1. «mający poczucie honoru, godności osobistej» Honorowy człowiek. 2. «zgodny z honorem, nie urażający czyjegoś honoru» Pokój zawarty na honorowych warunkach. ∆ Sąd honorowy «sąd złożony z osób powołanych przez strony lub na mocy… …   Słownik języka polskiego

• tytuł — m IV, D. u, Ms. tytułule; lm M. y 1. «napis, nagłówek książki, dzieła literackiego, naukowego lub poszczególnych jego rozdziałów, nazwa czasopisma, artykułu, także nazwa sztuki teatralnej, filmu, utworu muzycznego, jakiejś imprezy itp.; nagłówek… …   Słownik języka polskiego

• tytuł — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. tytułule {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} nazwa nadana dziełu literackiemu, plastycznemu, muzycznemu, naukowemu, filmowemu, teatralnemu itp. lub części dzieła przez autora …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• członek honorowy — {{/stl 13}}{{stl 7}} tytuł nadawany osobom wybitnym, zasłużonym, przyjmowanym do jakiegoś stowarzyszenia, organizacji w uznaniu zasług i osiągnięć; także: osoba mająca taki tytuł : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nadawać komuś tytuł członka honorowego.… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• profesor — m IV, DB. a, Ms. profesororze; lm M. owie (profesororzy), DB. ów 1. «samodzielny pracownik naukowy prowadzący zajęcia dydaktyczne i badania naukowe w szkole wyższej lub nieakademickim instytucie naukowym; tytuł naukowy przyznawany takiemu… …   Słownik języka polskiego

• baron — m IV, DB. a, Ms. baronnie; lm M. owie (baronni), DB. ów «w średniowieczu: możnowładca, bezpośredni wasal króla, później honorowy tytuł szlachecki, niższy od hrabiego, w XIX w. nadawany wybitnym przedstawicielom burżuazji; osoba nosząca taki… …   Słownik języka polskiego

• basza — m odm. jak ż II, DCMs. baszaszy; lm M. baszaszowie, DB. baszaszów hist. «honorowy tytuł dostojników cywilnych i wojskowych w Turcji osmańskiej; dostojnik mający ten tytuł; pasza» …   Słownik języka polskiego

• katolikos — m IV, DB. a, Ms. katolikossie; lm M. katolikossi, DB. ów rel. «honorowy tytuł patriarchów kościołów wschodnich; patriarcha noszący ten tytuł» ‹z gr.› …   Słownik języka polskiego

• rabbi — m odm. jak przym.; lm M. rabbibbiowie, DB. rabbibbich «honorowy tytuł rabinów, uczonych żydowskich; osoba nosząca ten tytuł» ‹hebr.› …   Słownik języka polskiego

• wielebność — ż V, DCMs. wielebnośćści; lm M. wielebnośćści «honorowy tytuł duchownego; osoba nosząca ten tytuł» Jego wielebność ksiądz kanonik …   Słownik języka polskiego

• baron — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos I, Mc. baronnie; lm M. baronowie || i {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} w średniowieczu: bezpośredni wasal króla {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 7}}… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień